Veo, y lleo, a xente que se siente pelín fartuco de la vida. O que, cenciellamente, col colar de los años sientense dir “per camín contrario al restu”. Esi restu pué nomase “oveyada” ensin querer con ello minusvalorar el pertenecer a la oveyada ya que pertenecer, o non, a esi exércitu ye dalgo llícito y/o prestoso, según comeniencia personal. En realidá trátase d’afitar la posible esistencia dicotómica ente durmientes y esconsoñaos, ente oveyada y solitarios. Poro, xulgo comeniente esta dixebra pa pescanciamos.
LA IMPORTANCIA D'ESCUCHAR
Parezme claro entender que vivimos nun mundu nel que nun escosa eso que se llama “información” Pero, por embargu y magar ello, tanta información hai, tantu desinformáu vivi. Diríase qu’eso que llamen “información” ye neto qu’agua de lluvia qu’esmuz pierna abaxo na ducha de la vida. ¿Por qué ye asina? Parez cenciella la rempuesta: PORQUE, ente otres coses, LA XENTE NUN SE PERMITE ESCUCHAR.
La xente ói, pero les más les veces nun escucha. Nada malo ye eso pues se pué vivir namái oyendo. Sicasí, cuando’l ruxíu esterior empata col allampie interior por pescanciar la esistencia propia surde esa necesidá d’escuchar. Escuchar, bramente, ye l’enfotu interior de dixebrar biltu de paya no que se oi. Pero ye cosa necesario comprender qu’aquello que calma la sede de conocer qué ye, y cómo furrula la esistencia, ye material delicao, intanxible y, sobremanera, sutil. Poro, un oyíu grebo nun captará aquello que, en sutileza, se diga. Y podría ún entrugase: ¿qué ye un oyíu grebu?
Un oyíu grebu, bastu si se prefier, ye aquél que, dafechu, nun ta a la escucha sinón al discutiniu. Aquél que namái ói y que ta, nel meyor de los casos, al, o nel, discutiniu interior. O, lo que ye lo mesmo, aquél que nun se permite escuchar. Y la pregunta que surde de sotrucu ye la siguiente: ¿Tan bono ye permitise escuchar? Sí, ye la rempuesta.
El permitise escuchar ye bono por sigo mesmo pues abri la puerta al entamu de la sensibilización personal. Y ye que, por escuchar, naide embabaya, naide s’obliga a dalgo. Escuchando se pue percibir aquello que, de non facelo, perdería. Pero escuchar ye cosa delicao porque, como diximos, ello ta dafechu tracamundiao col discutiniu costante que se forma, nel interior del home, respeutu aquello que s’escucha.
Non escuchando, ello ye, nun permitiéndose sensibilizase pa cola esistencia qu’ún tien, ¿cómo se tratará la vida? La rempuesta nos llevaría pel camín de la calidá de la esistencia de nueso y a un exemplu que punxi nel mio llibru “Mann-U-Mittu”. La rempuesta ye que se trata la vida ensin sensibilidá, ensin calidá de vida.
Entradas
